Εσύ... που ήσουν τόσο αληθινός

Δεν είναι το σώμα σου αυτό που αγγίζω με κάθε μου σκέψη,
δεν είναι τα χείλη σου που χαϊδεύω νοητά με τα δάχτυλά μου και φιλώ,
δεν είναι το δέρμα σου που σέρνω σαν την ανάσα πάνω του τον πόθο μου…
είναι κάτι άυλο αυτό που αγγίζω, χαϊδεύω, ανασαίνω.
Βρίσκεται στα μάτια σου, την ώρα που αντικρίζεις τα δικά μου και βλέπω μέσα τους
αυτό που βλέπουν και τα δικά σου μάτια μέσα στα δικά μου.
Όπως κάθε βράδυ, έτσι και σήμερα, θα σε φανταστώ λίγο πριν πέσει η συνείδηση
στον λήθαργο της νύχτας, παρακαλώντας: Αχ! ένα όνειρο μοναχά μαζί σου,
και τί δεν θα δινα... να το ανακαλώ το πρωί χαμογελώντας στην σκέψη μου
να μοιάζει το σώμα πιο αληθινό, τα χείλη πιο σάρκινα, το δέρμα λιγότερο αέρινο...