Το ροζ ξωτικό του καμένου δάσους

Κοίτα, πίσω από το δέντρο το καμένο...
Κρυμμένο, φοβισμένο, τρομαγμένο, απελπισμένο.
Είναι άραγε δάκρυ αυτό, πάνω στο απαλό του πρόσωπο,
ή μήπως είναι μια πρωινή δροσοσταλίδα, που ακούμπησε απαλά
πάνω του για να γευτεί την πρώτη ακτίδα του ήλιου;

Κοίτα, πίσω από το δέντρο το καμένο,
μικρούλι, ροζ, ευαίσθητο, θλιμμένο,
ένα κυκλαμινί ξωτικό το κοιτάζει κι αναρωτιέται:
Γιατί, γιατί, γιατί...

Το δάσος το πανάρχαιο, το όμορφο, το καταπράσινο,
ένας αγέρωχος βασιλιάς, μάγος - σοφός της φύσης,
υιός της μητέρας που τον γέννησε και τον ανάθρεψε,
δυνατό, μεγαλειώδη, ψηλό, πυκνό, μυστηριώδη,
τον έστεψε σε θρόνο ανίκητο από το χρόνο.

Το δάσος το πανάρχαιο, ο βασιλιάς της φύσης,
μουγκρίζει σιγανά νικημένος, ταπεινωμένος, ετοιμοθάνατος
από πληγές αγιάτρευτες, αμετάκλητες, αιώνιες.
Το σώμα του αιμορραγεί, η ζωή φεύγει από πάνω του.
Πάνω στο θρόνο του υπομένει, κρύος, παγωμένος, νικημένος.

Κοίτα, πίσω από το δέντρο το καμένο,
το χέρι του βασιλιά της φύσης, ένα από τα χιλιάδες,
που απλόχερα χάριζαν κάποτε ζωή, ομορφιά, πνοή, αρμονία,
μα τώρα ακίνητο, πετρωμένο δεν εκλιπαρεί, γιατί
γνωρίζει ότι είναι το πεπρωμένο του, που δεν αλλάζει.

Κοίτα, ένα μικρό ροζ ξωτικό με ζωγραφισμένη την απορία
στα μάτια του, αθώο μυρίζει το δέρμα του καμένου του χεριού
και το φυλά, το προσκυνά, το ικετεύει να ζωντανέψει...
Το χέρι του βασιλιά, άψυχο, μαύρο, άκαμπτο, ξερό.

Οι καφτές ανάσες τους, μια αντίθεση ζωής στο θάνατο,
σαν μια ανταύγεια χρώματος, ελπίδας, αθωότητας
περιδινίζονται ανέμελα αλλά και πονεμένα ψάχνοντας
ένα μικρούλι σημείο στο χώρο και το χρόνο να γεννήσουν
μια φωτεινή στιγμή μέσα στο μαύρο στερέωμα της καταστροφής.

Μέσα στο ερειπωμένο τοπίο, ο έρωτας γεννιέται παντοδύναμος.
Η ζωή, στο χρώμα νωπού δέρματος ουρλιάζει την ύπαρξή της.