Η ένταση μιας στιγμής, μιας ημέρας, ενός χρόνου, μιας ζωής

Η ένταση μιας στιγμής δε διαρκεί ποτέ
μονάχα τόσο. Σαν ένα παγόβουνο κρυμμένο
μες τη θάλασσα που λίγο μόνο φαίνεται...

Όταν το σώμα όλο γίνεται παλμός,
όταν οι λέξεις βγαίνουν σαν κραυγή,
σαν λάβα από ηφαίστιο...

Σε μια τυχαία διαδρομή, τα μάτια έγιναν
σκισμές όλο φωτιά, ξυράφι ακονισμένο.
Και η ζωή, ύλη πυκνή, μια μαύρη τρύπα...

Ανάξιε γεννήτορα με έχεις εγκλωβίσει
να σε αγαπώ παντοτινά, να νιώθω ενοχή
σε κάθε σκέψη ενάντια στο αρχέγονό σου βλέμμα.

Κι όταν τολμώ να ξεχυθώ να κάψω την αγάπη,
μου υπενθυμίζεις σιωπηλά, στο αίμα μου στη σάρκα,
ότι η ύλη όλη μου προέρχεται από εσένα...

Μοιραία οδός διαφυγής, η ταπεινή συγνώμη...