Η ξαναγεννημένη

Ήταν ξαπλωμένη στο διπλανό δωμάτιο.
Άκουγε από το σαλόνι τις φωνές τους.
Απασχολημένοι όλοι με τις προετοιμασίες
του επικείμενου τοκετού της δεν της
είχαν δώσει καθόλου σημασία. Μα δεν άκουγαν;
Ίσως πάλι να μην ήξεραν ότι ήταν ήδη εκεί.

Σε λίγο μπήκε στο δωμάτιο η μητέρα της
και την προετοίμασε για τη διαδικασία.
Έπρεπε να κοιμηθεί βαθιά. Να κλείσει τα μάτια,
να αφήσει το συνειδητό της ελεύθερο,
να σβήσει, να ξεχάσει, να χαθεί.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να συλληφθεί
εκείνο το βράδυ, να γεννηθεί ξανά για να
υπάρχει το άτομό της στον κόσμο από τώρα
και στο εξής.

Αλλιώς, θα ήταν ταυτόχρονα δύο,
εκείνη να παρατηρεί τον εαυτό της
να γεννιέται, να μεγαλώνει, κάποια στιγμή
ίσως και να συναντούσε τον εαυτό της και
αυτό ήταν παντελώς παράλογο. Να υπάρχει
δύο φορές, πριν και μετά...

Ένα άγχος την κατέλαβε από τη σκέψη
ότι μπορεί να μην τα κατάφερνε να
κοιμηθεί, να αφεθεί, να φύγει.
Κι αν δεν προλάβαινε; Τί θα γινόταν;
Ίσως και οι δύο της υπάρξεις να συγκρούονταν
σε μια στιγμή και να
εξφενδονίζονταν στο άπειρο,
στη σφαίρα της μη ύπαρξης για πάντα.
Έκλεισε τα μάτια. Πίεσε τον εαυτό της
να κοιμηθεί.

Από το δίπλα δωμάτιο οι φωνές των γονιών της
την ώρα που συνουσιάζονταν ακούγονταν με ένταση:
"Μαρίνος - Μαρίνα - Μαρίνος - Μαρίνα",
φώναζαν αντικριστά με ένταση που γινόταν ολοένα
και πιό δυνατή, σαν να μάλωναν.
Ένα όνομα σε δύο γένη: Έμοιαζε σαν
μια πάλη όλο αυτό μεταξύ των δύο φύλων
για τη διεκδίκηση της αιωνιότητας. Το θηλυκό
και το αρσενικό αντιμέτωπα στον έρωτα,
αγκάλιασμα και μάχη συνάμα και αγωνία για
το ποιό από τα δύο θα βγει τελικά νικητής.

Εκείνη τη στιγμή πρέπει να έγινε η σύλληψη
και έπειτα επικράτησε σιωπή.

Εκείνη βυθίστηκε μέσα της, πήρε το δρόμο
της επιστροφής χωρίς να τολμήσει να γυρίσει
να κοιτάξει πίσω της. Ό,τι κι αν ήταν,
ο καινούργιος της εαυτός θα έπρεπε
να την είχε ξεχάσει...