Τρακαρισμένο αυτοκίνητο

Τι παράξενο...
θυμάσαι πως για πρώτη φορά πρόσεξες το πόσο μαύρο είναι
το χρώμα στο αυτοκίνητο, μια αίσθηση που ταίριαζε απόλυτα
με την αίσθηση του σκοταδιού στο δρόμο όταν πλησίαζες
παρά τα φώτα από τα μαγαζιά και τα φανάρια, και ίσως τελικά
το μαύρο χρώμα να ήταν κάτι που θυμήθηκες μετέπειτα,
μέσα σε εκείνες τις ελάχιστες στιγμές της σιωπής, της ταραχής
που δεν υπήρχε χρόνος ούτε σκέψη, ούτε συναισθημα.

Κλείνεις τα μάτια, γεύσεσαι μαύρο, θυμάσαι μαύρο.
Σκληρό, φτηνό, τσαλακωμένο, τελεσίδικο. Γυμνό χωρίς
υποκρισία, ταπεινό και αληθινό πέρα ως πέρα.
Λες, είναι παράξενο, πολύ παράξενο να κλάψεις για ένα
αντικείμενο χωρίς ψυχή. Δεν κλαίς, όμως η ταραχή του
ζωντανού που αντικρίζει πεθαμένο παραμένει τόσο
ισχυρή, όσο κι αν ήταν έμψυχο το θέαμα μπροστά σου.

Κοιτάς τις ζάρες, τη νέα του ταυτότητα και νιώθεις
λύπη για μια ζωή που ακόμη κι αν γνωρίζεις ότι δεν
υπήρξε ποτέ στα αλήθεια, τώρα μοιάζει να έχει εξαφανιστεί.
Το πλάσμα, ύλη άψυχη και παλιοσίδερα, είναι για λύπηση.
Σκέφτεσαι αυθόρμητα ότι θα ήθελες να αφήσεις ένα λουλούδι,
λίγη συμπόνια, να το αποχαιρετήσεις, μα όχι! δεν είναι
ζωντανό. Κι όμως, μέσα σου το νιώθεις σαν κομμάτι σου,
προέκταση του εαυτού σου. Ήταν το μέσο που έκανε
πραγματικά πολλά όνειρά σου. Και εκείνα ήταν ολοζώντανα...