Αναφιλητό πατάτας...

Κάτω από βαρύ, πράσινο δέντρο, κρυμμένο σε μεγάλο
σκοτεινό δάσος, γεμάτο φτέρες, χώμα, μανιτάρια,
καύκαλα με κάστανα και στάλες βροχής, μόλις λίγα
εκατοστά κάτω από το έδαφος, με την κοιλιά της ελαφρά
ανασηκωμένη στην επιφάνεια, κόκκινη από το χώμα,
ίσως όμως και από κάποια άγνωστη ζηλιάρα ουσία,
(το ένζυμο υποχθόνιου μανιταριού που φυτρώνει ανέμελα
όπου θέλει χωρίς να πάρει άδεια από γνωστό δημιουργό),
βρισκόταν μια πατάτα, μια μετρίου μεγέθους κοκκινωπή
πατάτα, η δική μου πατάτα. Και αυτό που θα ακολουθήσει
είναι η δική μας ιστορία...

Μέσα στο δάσος ακούστηκε ένα σιγανό αναφιλητό.
Ήταν σίγουρα ένα αναφιλητό πατάτας. Το ξεχώριζες εύκολα
από οποιονδήποτε άλλο ήχο, γιατί η χροιά του ήταν κάπως
πλαδαρή, επίπεδη, συμπαγής. Κλείνοντας τα μάτια για να
αφοσιωθείς στον ήχο, θα ένιωθες σίγουρα την παρουσία
κιτρινόλευκων αποχρώσεων και αν συγκεντρωνόσουν λίγο
παραπάνω, ίσως να μπορούσες να συλλάβεις την απόγευση
μιας έντονα αμυλώδους ουσίας.

Η έκφραση "αναφιλητό πατάτας" δεν υπήρξε ποτέ
μια έμπνευση της τελευταίας στιγμής, κάθε άλλο.
Με ακολουθούσε διακριτικά για πολύ καιρό,
σαμποτάροντας κάθε κίνησή μου για δημιουργία,
γελώντας κοροϊδευτικά και γελοιοποιώντας τις προσπάθειές
μου. Όχι φανερά, υποχθόνια. Καταβρόχθιζε λέξεις και
εικόνες, έσπαγε φράσεις στη μέση, με παρέσερνε σε
άσχετους συνειρμούς, στο τέλος, εντελώς αποκαμωμένη,
παρατούσα κάθε εγχείρημα έκφρασης με τη σκέψη ότι
είναι άχαρο και περιττό να κλάψω για μια πατάτα,
για την οποία ούτε καν γνωρίζω αν τρώγεται ή όχι...

Μέχρι ετούτη τη στιγμή. Το λεπτό που ο χαρακτηριστικός
και γνώριμος ήχος του αναφιλητού αποκάλυψαν το
υποκείμενο της σκευωρίας, άρχισα να σκάβω σαν τρελή
κάτω από το δέντρο, για να ξεριζώσω την πατάτα, να τη
μελετήσω και να καταλάβω το σκεπτικό και τις προθέσεις
της. Και εκείνη, με μάτια μισόκλειστα, υποκρινόταν
"λιπόθυμη" την ανυποψίαστη, την αθώα.

Θυμός γέμισε κόκκινο αίμα τα μάτια μου και γραπώθηκα
ξέφρενα στην κατσιασμένη της φλούδα, όπως μια
απατημένη γυναίκα γαντζώνεται κλαίγοντας στο στήθος
του άντρα, ικετεύοντάς τον να μείνει κοντά της, την ίδια
στιγμή που τα κύτταρα του εγκεφάλου της φουσκώνουν
από την ένταση του τέλειου σχεδιασμού της εκδίκησής της.

Με ένα μικρό μαχαιράκι αφαίρεσα προσεκτικά
τα βαθουλώματά της. Κρατώντας την προσεκτικά και
τρυφερά, κοιτώντας την κατάματα, καθάρισα τα χώματα και
ξεφλούδισα την πατάτα. Εκεί στη μέση, ακριβώς στο σημείο
που χτυπά ο σφυγμός της καρδιάς της, εκεί έμπηξα το
μαχαίρι. Πήρα ανάσα βαθιά, και βυθίστηκα μέσα της...

Αααχχ!