Όνειρο με παπαρούνες

Έμοιαζε σαν φευγαλέο όνειρο, που μόλις προλαβαίνεις να απολαύσεις,
ύστερα χάνεται κυνηγημένο, ανάμεσα από πέπλα ψευδαισθήσεων, που σαν
λαβύρινθος το περιτριγυρίζουν. Είναι τοιχώματα που μαγικά μετακινούνται,
γεμάτα καθρέφτες που αντανακλούν μορφές από το παρελθόν, ή από άλλους
κόσμους, αλλόκοτους και μπερδεμένους, ακατανόητους για τη λογική σου.

Απλωμένες στο απέραντο λιβάδι, οι παπαρούνες ανέμιζαν τα ευαίσθητα
πέταλά τους στον άνεμο. Ο ήλιος έπαιζε με τα κατακόκκινα πέταλά τους
και το λιβάδι έμοιαζε σαν να έχει πάρει φωτιά. Κοιτούσες από μακριά,
αλλά δεν τολμούσες να περπατήσεις ανάμεσά τους, για να μην καταστρέψεις
την ομορφιά τους, να μην τις ποδοπατήσεις. Έσκυψες στην άκρη και
κοίταξες μια από κοντά. Η ύλη των πετάλων τους, τόσο λεπτοκαμωμένη,
αραχνοΰφαντη και αιθέρια σε συγκλόνισε. Η ανάσα σου έκανε τα λουλούδια
να τρεμοπαίζουν και για μια ακόμη φορά τραβήχτηκες με το φόβο ότι το
όνειρο θα φύγει και θα απομείνεις με μια ατελή ανάμνηση.

Το βαθυκόκκινο χρώμα της παπαρούνας δεν μοιάζει με το χρώμα κανενός
άλλου λουλουδιού. Αν το δάκρυ ενός θεού ήταν ο λόγος που γεννήθηκαν
όλα τα διαφανόλευκα άνθη, στο γέλιο μιας τρελής νεράιδας κρύβεται
η μαγεία των χρωμάτων στα αγριολούλουδα. Το κόκκινο της παπαρούνας
όμως δεν είναι ούτε γέλιο, ούτε δάκρυ. Είναι αίμα! Από ποιας ουράνιας
θεότητας το θανάσιμο τραυματισμό να ξεχείλισε άραγε;

Το δάκρυ και το γέλιο του λευκού και των χρωμάτων ζωντανεύουν τα
συναισθήματά σου, σε παρασέρνουν σε μνήμες γλυκόπικρες, ή χαρούμενες.
Το κατακόκκινο αίμα στα πέταλα της παπαρούνας σε κρατά ακίνητο,
εγκλωβισμένο στη στιγμή, ανίκανο να σκεφτείς το πριν και το μετά.




Κάπου μακριά, σε έναν κόσμο άγριο, ανελέητο και σκληρό, ένα άξεστο
πλάσμα περπατά ανάμεσά τους. Οι μαύρες μπότες του πατούν τους λεπτούς
μίσχους των λουλουδιών και τα κόκκινα πέταλά τους συνθλίβονται από
κάτω τους. Πρόκειται για ιεροσυλία. Ο άνεμος φυσά δυνατά, προσπαθώντας
να ξεκολλήσει τα πέταλα από τα άνθη, να πάρει μαζί του όσο περισσότερα
κόκκινα πέταλα μπορεί για να τα σώσει. Μετά το πέρασμα του αποτρόπαιου
πλάσματος, στο ποδοπατημένο λιβάδι με τις παπαρούνες βρέχει. Όσα πέταλα
είχαν απομείνει έχασαν γρήγορα το χρώμα τους, έγιναν ροζ ή μωβ, πενθώντας
για την καταστροφή. Ο σπόρος παρασείρεται από τις σταγόνες και ύστερα
από τον άνεμο, ψάχνοντας ένα νέο λιβάδι για να αναγεννηθούν οι παπαρούνες.
Σε έναν κόσμο του παρελθόντος, ή του μέλλοντος, πιο αγνό με περισσότερο
σεβασμό και αγάπη...