Ο σκοπός

Ποιος είναι ο σκοπός; Αυτό είναι το ερώτημα.
Γεννιόμαστε και για τα πρώτα χρόνια της ζωής
μας παλεύουμε να μεγαλώσουμε, παλεύουν να μας
μεγαλώσουν. Σαν να είναι η παιδική μας ηλικία
μια δοκιμασία, που πρέπει να ξεπεραστεί και
να στεφθεί με επιτυχία. Ξεχνιόμαστε για λίγο
μέσα στα παιχνίδια μας, και οι μεγάλοι μας
κοιτούν, καραδοκούν να δουν το πώς κινούμαστε,
το πώς σκεφτόμαστε, το πώς μιλούμε, ν' αναγνωρίσουν
πρόοδο στη συμπεριφορά μας. Αρχίζει το σχολείο.
Η ζωή μας μπαίνει σε ένα νέο πρόγραμμα, εργασία,
ψυχαγωγία. Το σχολείο χωρίζεται σε τάξεις και
βαθμίδες, ανεβαίνουμε σιγά - σιγά τη σκάλα
που θα μας οδηγήσει στο κατώφλι, την αποφοίτηση.

Η αγκαλιά της μάνας, που κάποτε αρκούσε να μας
κάνει ευτυχισμένους, τώρα αντικαθίσταται από
άλλες αγκαλιές, ερωτικές. Δουλεύουμε ανεξάρτητοι,
χάρη στις γνώσεις που αποκτήσαμε, χάρη στα χρόνια
που παλεύαμε να μάθουμε να αποκτούμε από γύρω μας
τα εφόδια που μας κρατούν ζωντανούς, αυτοδύναμους,
κυρίους του εαυτού μας. Υπάρχουν διαλείμματα στην
εργασία μας. Αναζητούμε τη χαρά σε συναναστροφές,
ταξίδια, διάβασμα που ικανοποιεί την περιέργειά
μας για το άγνωστο. Παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά
και παλεύουμε με τη σειρά μας να τα μεγαλώσουμε
κι αυτά...

Ποιος είναι ο σκοπός; Αυτό είναι το ερώτημα.
Πολλοί ερώτησαν, πολλοί τον αναζήτησαν, λίγοι
τον βρήκαν. Οι περισσότεροι τελείωσαν πριν φτάσουν
κάπου. Ξεχασμένοι σε αναρίθμητες προσπάθειες,
ξέχασαν και τον ίδιο τους τον εαυτό, κυνηγώντας
το άπιαστο, που έμοιαζε συνέχεια να ξεφεύγει
προς το μέλλον. Όταν το μέλλον έγινε και εκείνο
παρελθόν, κατάλαβαν πως χάσανε το παιχνίδι.

Κάποιοι ξεχώρισαν. Ήταν εργάτες. Σαν τα μυρμήγκια
δούλευαν ολημερίς και ολοβραδύς, ακούραστα και
επίμονα. Είναι αυτοί, που κοίταζαν μπροστά και
έπιαναν στα χέρια τους την κάθε ευκαιρία, που
έπλαθαν το μέλλον σε μορφές που ενσάρκωναν ιδέες
υψηλές και αναλλοίωτες. Όταν γύρισαν να κοιτάξουν
προς τα πίσω, είδαν τα έργα τους ακόμη εκεί,
να στέκονται, να περιμένουν να παραλάβουν τους
καινούργιους επίδοξους εραστές του σκοπού.
Μπορεί να ήταν πια στο τέλος της ζωής τους, μα
ο θάνατός τους ήταν γλυκός και ανάλαφρος, έφευγαν
με χαμόγελο.

Αργούσαν να φύγουν. Είχαν το σκοπό και αυτό τους
έκανε να πολεμούν ενάντια στο θάνατο και τη φθορά.
Κανένας τους δεν πέθανε πριν να τελειώσει πρώτα.
Ακόμη κι όταν έκλεισαν τα μάτια, η αύρα τους
υπήρχε, πάντα ζωντανή να τους ακολουθεί, να τους
χαρίζει τη μεγάλη αθανασία των λαμπρών πνευμάτων.

Είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις το σκοπό, να διαφύγεις
απ' την πλάνη των άσκοπων περιπλανήσεων. Πνιγμένος
μέσα σε ένα τρόπο ζωής, που κουβαλά τα περιττά και
τα ωφέλημα, πώς να διακρίνεις τι είναι για σένα
απαραίτητο και τί είναι άχρηστο; Μισή ζωή να
καταλάβεις ότι υπάρχουν πράγματα που δε χρειάζεσαι.
Μισή ζωή να συμμαζέψεις τα όνειρά σου σε ένα κέντρο.
Μισή ζωή να ψάξεις τρόπους να τα μεταμορφώσεις, να
τα μετουσιώσεις. Μισή ζωή να βρεις την αρμονία και
να την εκφράσεις. Και να μπορείς ταυτόχρονα να ζεις,
να απολαμβάνεις για το σήμερα...