Κάποτε θα γράψω για την αγάπη...

Κάποτε θα γράψω για την αγάπη, μα νιώθω
ακόμη πολύ μικρή, πολύ νέα για να προσπαθήσω...

Κάποτε θα γράψω για την αγάπη, όταν το χαμηλό
της μουρμουρητό θα γίνει τραγούδι και θα απλώνει
τους ήχους της μακριά, μέχρι την άκρη του κόσμου.
Όταν το χρώμα της θα ξεπεράσει τη λάμψη του ουράνιου
τόξου, που δεσπόζει στον ορίζοντα υμνώντας τη νίκη
του ήλιου στη μάχη του με τη βροχή. Όταν τα
δακρυσμένα μάτια θα είναι μόνο μια ανάμνηση παλιά,
σαν πινελιές σε έναν ζωγραφικό πίνακα, που κάποτε
είδες και σε μάγεψε η εκφραστικότητά τους,
γνωρίζοντας όμως ότι δεν ήταν πραγματικά, αλλά μόνο
ένα καπρίτσιο της τέχνης.

Όταν όλα γύρω μου θα ποτιστούν από την αύρα Της,
όταν θα μπορώ να μιλώ στους άλλους για Αυτήν μόνο
με ένα χαμόγελο, χωρίς λόγια, χωρίς ήχο, χωρίς
επιχειρήματα και συναρπαστικές δηλώσεις...

Τότε, ίσως τότε θα μπορέσω να νιώσω ικανή και άξια
να υμνήσω την αγάπη...