Ο Επαναστάτης

Δύσκολος ο δρόμος του επαναστάτη, του ανθρώπου εκείνου,
που ακολουθεί τη φωνή της καρδιάς του. Με τις πρώτες
ανταύγειες της χαραυγής η ψυχή του ξυπνά και καθώς τα
μάτια του αντικρίζουν το αδύναμο ακόμη πρωινό φως,
αναπολεί το όνειρο, που τον πλημμύριζε στο σκοτάδι της
νύχτας, γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι ο κόσμος που του
φανερώθηκε, ανήκει και ποθείται μονάχα από εκείνον...

Ο επαναστάτης κοιτά τώρα τον ήλιο, που το φως του είναι
διάχυτο και σκληρό για τα ευαίσθητα μάτια του, που
κοιτούσαν μέσα από τις απαλές αχτίδες της Σελήνης.
Οι φωνές του κόσμου που ξυπνά γύρω του είναι δυνατές και
άγριες για την λεπτή ακοή του, που τη νανούριζε για ώρες
πολλές το τραγούδι της νύχτας, καθώς ξελόγιαζε ύπουλα
το χρόνο ποθώντας να κρατήσει λίγες ακόμη στιγμές ζωντανή.

Ο επαναστάτης, γυμνός προχωρεί σε δρόμους που καίνε και
οι πέτρες του πληγώνουν τα πόδια, ο αέρας μαστιγώνει το
κορμί του, η ανάσα του καταπίνει τη σκόνη της δυστυχίας,
που στροβιλίζεται γύρω του, παρασέρνοντας του δειλούς
λυγμούς των ανθρώπων, που δε τολμούν να πιστέψουν ότι
στο βάθος του Είναι τους βασιλεύει ένας Θεός.

Η καρδιά του, κατακόκκινη, ζωντανή, θυμωμένη, χτυπά δυνατά
μέσα στο στήθος του, τον προσκαλεί και πάλι να αλλάξει
τον κόσμο, να αποκαλύψει την αλήθεια για τα ψεύτικα δεσμά,
στα οποία οι ψυχές των ανθρώπων αιμορραγούν, σκύβοντας το
κεφάλι, ταπεινωμένοι και αδύναμοι να πολεμήσουν τους
δυνάστες τους, βολεμένοι σε παράπονα και διαμαρτυρίες,
που εκφράζονται μόνο με λόγια και σχετίζονται πάντα
με το αδύνατο, το ανέφικτο, το ακατόρθωτο, την ήττα.

Μέσα σε ετούτο τον σκονισμένο από δειλία κόσμο, η καρδιά
του επαναστάτη τρέμει από αγωνία, πολεμώντας όχι πια
να σώσει τους άλλους, αλλά να κρατήσει και το δικό του
όνειρο ζωντανό, να συνεχίσει να εμπιστεύεται τη δύναμή του
για να ξεπεράσει τη βαρύτητα της απιστίας και να χτίσει το
δικό του όμορφο κόσμο σε χώμα, που τώρα πια του φαίνεται
να αποτελείται από διαφανείς υδρατμούς, από σύννεφα.

Ο επαναστάτης για μια στιγμή λιγοψυχεί και διστάζει.
Κοιτά γύρω του προσπαθώντας να βρει μια σπηλιά κρυφή και
σκοτεινή για να κρύψει το όνειρό του, να θάψει την καρδιά
του. Όταν όλα μοιάζουν να φτάνουν στο τέλος τους, με το
θάνατο να κοιτά λαίμαργα την καρδιά, λαχταρώντας να γλύψει,
τις τελευταίες σταγόνες από το αίμα της, ένα σύννεφο
εμφανίζεται στον ουρανό, παίρνοντας το σχήμα ενός αγγέλου.

Το φως του ήλιου διυλίζεται στη μορφή του, πλάθοντας
αχτίδες πανέμορφες, που αναδεικνύουν την ομορφιά της γης,
ο αέρας σταματά να φυσά τη σκόνη του, οι ήχοι του κόσμου
συγκεντρώνονται σε αρμονικές συγχορδίες και ο χρόνος σταματά.
Ο επαναστάτης ακούει τη φωνή της ζωής να μιλά μέσα του
και το μήνυμά της είναι αισιόδοξο και αδιαφιλονίκητο...