Στις αλυσίδες του χρόνου...

Στις αλυσίδες του χρόνου δένονται σαν πετράδια
οι εντυπώσεις. Κάθε κρίκος και εντύπωση, άπειρα
στιγμιότυπα διάσπαρτα από συναισθήματα και σκέψεις.
Όταν τελειώσει η κατασκευή, το αποτέλεσμα ονομάζεται
ανάμνηση. Το πιάνει στα χέρια της, το περιεργάζεται,
χαμογελά ή λυπάται, αιωρείται ανάμεσα σε διάφορες
συναισθηματικές καταστάσεις και παίρνει την απόφασή της:
Να το κρατήσει, ή να το αφήσει, να το κρύψει, ή να το
βάλει στη βιτρίνα της. Κάποια τέτοια κοσμήματα περνούν
απαρατήρητα, τα χέρια της μόλις που τα αγγίζουν απαλά,
για να τα αφήσουν ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα.
Ο νους της είναι αλλού, τα μάτια της κοιτούν προς άλλες
κατευθύνσεις, σα να ψάχνουν στου χώρου τις μυστηριώδεις
πτυχές άλλα κοσμήματα, πολύτιμα και αγαπημένα.

Θυμάται κάποτε που είχε δει πετράδια διάφορων ειδών
και χρωμάτων, όλα μαζί ανακατεμένα. Έπιασε μερικά
στα χέρια της και τα περιεργάστηκε με ενδιαφέρον.
Σκέφτηκε ότι δύσκολα μπορούσε να αποφασίσει αν της
άρεσαν, ένιωθε μπερδεμένη, ανίκανη να εκτιμήσει τα πετράδια,
ή να βγάλει νόημα από ό,τι έβλεπε μπροστά της. Τί περίεργο,
ήταν σαν μια θολούρα να σκέπαζε τη μορφή τους, σαν να
έλειπε η ψυχή τους. Αυτή η αίσθηση της έφερε μελαγχολία...

Ένιωσε απογοήτευση, φόβο, σύγχυση που τα είδε όλα μαζί,
αρχαία και σύγχρονα, παλιά και νέα, όμορφα και άσχημα
πετράδια, σαν η μοίρα να την είχε απατήσει και τώρα
γελούσε παρατηρώντας την κάπου κρυμμένη. Όλες οι στιγμές
της ζωής της φάνηκαν να περνούν μπροστά από τα μάτια της,
μα εκείνη δεν αναγνώριζε τον εαυτό της πουθενά. Έμοιαζαν
σαν ακατανόητες εικόνες, χωρίς σχήμα, ή σαν ακολουθίες
αριθμών χωρίς φανερή σχέση μεταξύ τους.

Στου κόσμου την άπειρη πολυπλοκότητα,
χιλιάδες σκορπισμένα πετράδια αιωρούνταν στο χώρο
και το χρόνο. Ονειρεύτηκε ότι βουτούσε μέσα σε μια λίμνη
γεμάτη πολύτιμους λίθους. Καθώς οι κρύες πέτρες
άγγιζαν το κορμί της, υπήρξαν στιγμές, που ένιωσε να
καίγεται και άλλες, που ένιωσε τη δροσιά τους στο δέρμα της.
Αναδύθηκε στην επιφάνεια της λίμνης. Τα μαλλιά της ήταν
στολισμένα, στις μπούκλες της είχαν πιαστεί με τρόπο ίσως
τυχαίο, μικρά, πολύχρωμα πετράδια. Ποιος ήταν ο υπεύθυνος
για εκείνη την διαλογή; Ήταν μήπως η ίδια, κάποτε,
πολύ παλιά, πριν από το χρόνο, που θυμόταν τον εαυτό της,
ή ήταν κάποιος άλλος, ο υπεύθυνος ετούτης της δημιουργίας;

Τα πετράδια που διάλεξαν τα μαλλιά της για να αγκιστρωθούν,
δεμένα πια με μαγικούς κόμπους, αγάπησαν την κόμη της και
τυλίχτηκαν πιο σφιχτά σχηματίζοντας περίπλοκους σχηματισμούς.
Άγγιξε τα μαλλιά της και χαμογέλασε. Έτσι, στολισμένη προχώρησε
προς τον ήλιο, νιώθοντας τη λάμψη τους να φωτίζει τη μορφή της...