Παλιό παλάτι...

Ήταν ένα παλάτι, μια φορά και ένα καιρό,
ποιος να θυμάται πότε άραγε, πόσο παλιά και που.
Ένα παλάτι καινούργιο, όμορφο, μεγάλο, με χιλιάδες
ανεξερεύνητα δωμάτια, στολισμένα με θησαυρούς
μοναδικούς. Μυστήρια φώτα έκρυβαν τις γωνίες τους,
κουρτίνες αέρινες σκόρπιζαν τις φευγαλέες ακτίνες
του φεγγαριού, που τρύπωναν από τα παράθυρα μέσα
στους θαλάμους. Οι διάδρομοι, δαιδαλώδεις και άπειροι,
οδηγούσαν σε άλλες πτέρυγες του παλατιού και όλα
αυτά μαζί λίγο μπορούσαν να περιγράψουν την αίσθηση
που είχε κάποιος, όταν πρωτόμπαινε στο παλάτι.

Οι επισκέπτες ήταν πολλοί, άλλοι έρχονταν από μακριά,
άλλοι από κοντά, κάποιοι καθόντουσαν για λίγο και
έφευγαν έχοντας γρήγορα χορτάσει την τόσο μεγάλη
ομορφιά, άλλοι χάνονταν στους διαδρόμους και τα
δωμάτια και ξεχνιόντουσαν κάπου, υπνωτισμένοι. Ένας
επισκέπτης είχε πάρει μαζί του χαρτιά και ζωγράφιζε
τους χώρους και τα διακοσμητικά μοτίβα για να επιστρέψει
στη χώρα του γεμάτος καινούργια, δυσεύρετα σχέδια,
κάποιος άλλος, μυστικά κρυμμένος σε μια σκοτεινή
γωνία προσπαθούσε με ένα μικρό μαχαιράκι να αποσπάσει
ένα κομμάτι από μια τοιχογραφία, για να το πάρει
μαζί του ως ένα ενθύμιο από το καινούργιο, μαγικό παλάτι.

Το παλάτι, καινούργιο καθώς ήτανε, καμάρωνε περήφανο
μπροστά στους επισκέπτες του, μπροστά στις φωτεινές
ακτίνες του ηλίου, δέσποζε πάνω στο λόφο που ήταν
τοποθετημένο, το μοναδικό κτίσμα στη μέση ενός πελώριου
κάμπου. Τα κρυσταλλένια του τζάμια άστραφταν στον ήλιο,
οι βαμμένοι με έντονα χρώματα τοίχοι του και οι στολισμένοι
με χρυσό,ασήμι και μπρούτζο τρούλοι του χαμογελούσαν με την
αυθάδεια ενός νικητή, ενώ οι ξύλινες, ολοσκάλιστες
πόρτες του, υπάκουαν με σιωπή, χωρίς τριξίματα
την κάθε προσπάθεια κάποιου επισκέπτη για να τις ανοίξει.

Όλα ήταν καινούργια, πανέμορφα, απείραχτα, εκθαμβωτικά.
Όλα ήταν περήφανα, στην ακμή της ύπαρξής τους, σχεδόν
άθιχτα από το χρόνο, νιώθοντας την ψεύτικη έπαρση ενός
αριστουργήματος, που πιστεύει ότι ο χρόνος δε θα το
νικήσει ποτέ. Και μέσα σε ετούτη τη λαμπερή του υπερηφάνεια,
το καινούργιο παλάτι χαμογελούσε ανέμελο, ίσως και λίγο
απρόσεχτα, ίσως και λίγο υπερβολικά αισιόδοξα για το
μέλλον του. Και μέσα σε ετούτη την πρωτοφανή του τελειότητα,
το καινούργιο παλάτι αισθανόταν σαν ένας κατακτητής της
αιωνιότητας, ένας αθάνατος, άτρωτος, ακαταμάχητος κυρίαρχος
απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματα.

Τι τραγικό όμως. Η φύση δεν αναγνωρίζει νικητές, ο χρόνος
δε σέβεται το καινούργιο και το υπεροπτικά περήφανο, παρά
μέσα από την κίνησή του, γίνεται αυτός ένας παράξενος
πλάστης του, ένας απροσδόκητος, ίσως όμως και σοφός
δημιουργός του, που ανασχηματίζει τη μορφή του, που
τρυπώνει μέσα του και χαράσσει τα σημάδια του παντού,
ακόμη και στις πιο κρυφές γωνίες, ακόμη και στα πιο
απομακρυσμένα δωμάτια του παλατιού. Και μέρα με τη μέρα,
χρόνο με το χρόνο, το καινούργιο παλάτι αλλάζει, αποκτά
ελαττώματα παράξενα και ιδιοτροπίες ακατανόητες και
μυστήριες.

Οι περισσότεροι επισκέπτες φεύγουν, η φήμη του παλατιού
εξάλλου έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Τα σημάδια της φθοράς
στενοχωρούν, ή και τρομάζουν κάποιους θεατές, ενώ κάποιοι
άλλοι δε βρίσκουν μέσα σε ετούτο το παλιωμένο παλάτι, την
ενδοξότητα και τη ματαιοδοξία που έψαχναν. Το παλάτι πια
μοιάζει λίγο ερημωμένο, τα κρύσταλλα στα τζάμια του είναι
κάπως θολά, το χρυσάφι στους τρούλους του έχει ξεφτίσει,
το χρώμα στους τοίχους έχει ξεθωριάσει, οι τοιχογραφίες
στα δωμάτια έχουν τριφτεί και οι κλειδαριές στις μεγάλες
ξύλινες πόρτες τρίζουν παραπονεμένα.

Ωστόσο, μέσα από ετούτη τη φθορά, σχηματίζονται νέες
μορφές, τυχαία αποτυπώματα που αν τα συνδυάσεις μεταξύ
τους θα ανακαλύψεις πάνω τους συνθέσεις που επιδεικνύουν
έναν απαράμιλλο καλλιτεχνικό πλούτο. Κάποια τμήματα του
παλατιού παλιώνουν τόσο όμορφα, που νιώθεις ότι το χάδι
σου πάνω τους σε γεμίζει με μια αίσθηση αιωνιότητας και
μύησης, που ξεπερνά και τον ίδιο το θάνατό σου. Κάποιες
πόρτες ανοίγουν τώρα πια πιο δύσκολα από άλλες και αυτή
η διαφορά σε σπρώχνει να θες να τις εξερευνήσεις με
μεγαλύτερο πάθος. Ανακαλύπτεις ότι το φως περνά μέσα
από τις ξεφτισμένες από την παλαιότητα κουρτίνες και
αποκαλύπτει στις προηγούμενα σκοτεινές γωνίες των δωματίων
μυστικά περάσματα, προς τα έγκατα του παλατιού, προς τις
γήινες ρίζες του, που οδηγούν βαθιά, πέρα από ότι είχες
ποτέ φανταστεί.

Το ταξίδι του επισκέπτη γίνεται επιλεκτικό και επίμονο,
ο ίδιος, αυτός, μεταμορφώνεται σε έναν σοφό, μέσα από
την περιπλάνησή του, που δεν παραμένει σε έναν επιφανειακό
θαυμασμό του καινούργιου και τέλειου, παρά στέκεται και
παρατηρεί λεπτομέρειες και χαρακτηριστικά, που αποκαλύπτουν
την πάλη της ύλης με το χρόνο, τη διαμόρφωση της ψυχής
μέσα από τις εμπειρίες της. Και τότε, ίσως, ο επισκέπτης
εκείνος να ανακαλύψει ξαφνικά, ότι το παλιό παλάτι δεν
είναι άλλο, παρά ο ίδιος του ο εαυτός, ο ίδιος ο χρόνος,
που προβάλλει τη μορφή του στην ύλη για να την κατακτήσει
και να την εξερευνήσει, αλλά και κάθε πλάσμα ανθρώπινο
ή και όχι, που βρίσκεται στο δρόμο του και μπλέκεται στη
μοίρα του.