Το μοιραίο καρπούζι, που δε φαγώθηκε ποτέ!

Ένα τοσοδούλι, μαύρο κουκουτσάκι περιδινίστηκε στο χώρο.
Το κουκουτσάκι μιας φαντασίωσης, τόσο πρόσφατης, μα και
τόσο αρχαίας. Το σαν αίμα κατακόκκινης καρδιάς λίκνο του
ανατρίχιασε συνειδητοποιώντας ότι η μοίρα είχε διαλέξει:
Εκείνη είχε χάσει, Εκείνος είχε κερδίσει...

Καθώς κοίταζε μαγεμένη το χορό του μαύρου, τοσοδούλικου
σπόρου, ο νους της γύρισε πίσω και θυμήθηκε εκείνο, που
τόσο έντονα είχε ονειρευτεί και επιθυμήσει: ένα παιχνίδι,
μια μέρα από τη ζωή τους, φαντάστηκε να κρίνεται, να
διεκδικείται από τη σκοτεινή επιθυμία ενός μικρού, άκακου
κόκκου. Γέλασε αινιγματικά, άγγιξε την ασημένια αλυσίδα
και αφέθηκε στην εκπλήρωση εκείνου του πόθου, που τόσο
πολύ τη σαγήνευσε, ώστε του παραδόθηκε πρόθυμα...