Αυτός

Στέκεται μπροστά της, είναι Αυτός.
Σε ποιόν κόσμο να ανήκει άραγε;
Η μορφή του μπαίνει μέσα της και αυτή
μπαίνει μέσα στη μορφή του, γίνονται Ένα.

Και κάθε φορά που τον κοιτάζει, που τον
αγγίζει, η αίσθηση γίνεται πιο έντονη,
πιο μεγάλη, πιο μυστηριακή πιο Θεϊκή.

Δεν είναι οι αισθήσεις οι γνωστές, που
κυριαρχούν σε ετούτο το μυστήριο, είναι
κάτι άλλο, πρωτόγνωρο για αυτήν, που δε
μπορεί ακόμη να κατανοήσει, να αναλύσει.

Τον κοιτά και πέρα από το σώμα, πέρα από
τα φυσικά του χαρακτηριστικά νιώθει κάτι
άλλο, με το οποίο ταυτίζεται, κάτι οικείο
και παλαιό, και μια ακατανίκητη ανάγκη
να κινηθεί προς τα εκεί να φτάσει εκεί...

Να είναι άραγε μια ψευδαίσθηση αυτό,
ή είναι η άκρη κάποιου νήματος, που αν
ακολουθήσει και αφεθεί στο ταξίδι του,
ποιος ξέρει σε ποιο μυστήριο κόσμο θα τη
μεταφέρει;

Τον κοιτά και προσπαθεί να κατανοήσει,
να περιγράψει τί νιώθει, αλλά της είναι
πολύ δύσκολο. Να είναι άραγε το δέος του
αγνώστου, του καινούργιου, του σαγηνευτικού,
ή κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο οικείο, πιο παλαιό;

Εκείνες τις στιγμές νιώθει τόσο απόλυτα,
που το μυαλό σταματά. Η καρδιά της μοιάζει
να χάνει τον παλμό της, απλά δεν υπάρχει,
δε χρειάζεται να υπάρχει, γιατί είναι κι
αυτή ένα μέσο. Το δέος την καταλαμβάνει
και την παρασύρει στη σιωπή της αιωνιότητας...