Ο απαγορευμένος καρπός

Ποιος και υπό ποιες συνθήκες αποφάσισε κάποτε
να χαρακτηρίσει ως "απαγορευμένο" ένα μήλο,
παραμένει και σήμερα ακόμη ένα άλυτο μυστήριο.
Είναι ωστόσο προφανές το γεγονός ότι το μήλο
πέρα από το να είναι ένας καρπός, αποτελεί το
ύψιστο σύμβολο του Έρωτα, της έλξης, που
εύκολα οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια του
ελέγχου, που οδηγεί τον άνθρωπο σε ένα μυστικό
βασίλειο ανείπωτης ομορφιάς, ηδονής αλλά και
οδύνης. Γιατί το μήλο γεννήθηκε από τα δάκρυα
ενός πλάσματος, που παραδίδοντας την τελευταία
του πνοή, ορκίστηκε να κυβερνά αυτούς, που
υποκύπτουν στη γοητεία του, καθιστώντας το
μια αναπόφευκτη τυραννία ανεξάντλητης όμως χάρης.

Ο πρώτος Αδάμ ξύπνησε ένα απόγευμα μέσα στην Εδέμ
και αθώος και ανυποψίαστος δέχτηκε το δώρο της
σαγηνευτικής γυναίκας του, ανύποπτος για τις
τρομερές συνέπειες, που θα έφερνε στον κόσμο του
αυτή του η επιλογή. Το μεγάλο "ΜΗ!", που άκουσε
μέσα του, η φωνή του Θεού, δεν είχε τότε καμία
δύναμη, μπροστά στα θέλγητρα του μήλου, που
παγίδεψαν τη βούλησή του και έφεραν την πτώση του.

Ίσως όμως και ο Αδάμ να μην ήταν τόσο άβουλος,
όσο θέλουνε κάποιοι να πιστεύουνε, και να θέλησε
ο ίδιος να αφήσει πίσω του την ήρεμη βαριεστημάρα
της εύκολης, πανέμορφης και γενναιόδωρης Εδέμ,
ώστε να βυθιστεί μόνος του στον αγώνα της αληθινής
ζωής, που θα τον έκανε αντιμετωπίζοντας χιλιάδες
δοκιμασίες να κατανοήσει αληθινά τον εαυτό του
και να βρει το δικό του παράδεισο, παράξενο και
αλλόκοτο, μυστηριώδη και δύσκολο, αλλά παρ' όλα αυτά
τόπο εντελώς προσωπικό και ιδιαίτερο για αυτόν.

Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε, που ο πρώτος Αδάμ
έκανε τη μοιραία επιλογή. Η "κατάρα" του απαγορευμένου
καρπού συντροφεύει με την αύρα της κάθε άνθρωπο
και τον βασανίζει, μόλις αυτός πάρει την απόφαση
να επιλέξει το δύσκολο δρόμο της καρδιάς, αφήνοντας
πίσω του τις ανέσεις και τις βεβαιότητες του κόσμου
που τον φιλοξενούσε, αλλά που δεν είχε ο ίδιος επιλέξει.

Οι άνθρωποι χωρίστηκαν τότε σε δύο στρατόπεδα:
Σε εκείνους που αποδέχτηκαν την απαγόρευση και σε
εκείνους που επαναστάτησαν. Οι πρώτοι, εφησυχασμένοι
και γαλήνιοι μέσα στην ευδαιμονία του νόμου
έζησαν όμορφα και ήρεμα τη ζωή τους, ευχαριστώντας
τον "Δημιουργό" για τα καλά που τους έφερνε η
κάθε μέρα σε ετούτο τον κόσμο και αν κάποτε
κάποιος μυστήριος πειρασμός τους έφερνε αντιμέτωπους
με εκείνον τον απαγορευμένο καρπό, απλά έκαναν
πίσω, είτε από φόβο, είτε από υπερβολική ευαισθησία,
πιστεύοντας ότι δεν θα άξιζε τον κόπο να θυσιάσουν
το γνωστό για το άγνωστο, το εύκολο για το δύσκολο...

Οι άνθρωποι που επαναστάτησαν, ποτέ δεν ξέχασαν το
σαγηνευτικό άρωμα και την απαράμιλλη γεύση εκείνου
του καρπού, που εγγεγραμμένη μέσα στα γονίδιά τους
από αιώνες ατέλειωτους, βασάνιζε την ψυχή τους,
κεντούσε την καρδιά τους με μια βελόνα βουτηγμένη στο
δηλητήριο της γνώσης του καλού και του κακού. Και
μέσα από την οδύνη της γνώσης εκείνου του "άλλου",
σκάλιζαν τα μαρμάρινα κορμιά τους με ουλές και
χαράγματα πανέμορφα, αλλά και οδυνηρά, μέχρι που
σκάβοντας έφταναν στον πυρήνα της ύπαρξής τους,
μόνοι τους, αντιμέτωποι με τον δικό τους Θεό.
Και ήταν εκείνη η στιγμή για τους επαναστάτες του μήλου
μια στιγμή μύησης και αλήθειας, μια στιγμή ένωσης
με το σύμπαν σε όλο το μεγαλείο, που μπορεί να
χωρέσει μέσα σε μια αναπνοή, που πηγάζει από τα
βάθη της ψυχής και μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε
πνοή της συνείδησης του παντός.

Εκείνη, η προστάτιδα του μήλου της Εδέμ, δάκρυσε.
Περίμενε κρυμμένη πίσω από τον καρπό τον επόμενο
υποψήφιο. Ο άντρας που βρισκόταν μπροστά της δίσταζε
και ο δισταγμός του ενέτεινε την αγωνία της.
Έχοντας την ικανότητα να βλέπει μέσα στην καρδιά του
αναγνώρισε πάνω του την ύλη ενός όντος, που το μήλο
τον είχε ήδη σαγηνεύσει, τον είχε θρέψει μέσα στα
όνειρά του και στις φαντασιώσεις του, αλλά τώρα
ήταν η στιγμή που εκείνος θα έπρεπε να πάρει την
οριστική απόφαση και τον έβλεπε προβληματισμένο.

Κρυμμένη στο σκοτάδι, φοβούμενη την αποκάλυψη,
προσπαθούσε απεγνωσμένα να στείλει κάποιο μήνυμα
στον άνθρωπο, να τον πλησιάσει, να τον αγκαλιάσει,
να του φωνάξει πόσο πολύ τον χρειαζόταν, τον θαύμαζε,
τον ήθελε, τον αγαπούσε... Παρ'όλ'αυτά όμως
σιωπούσε, γνωρίζοντας ότι μόνο η βούληση του ανθρώπου
μετρούσε εκείνη τη στιγμή και αυτή δεν είχε το
δικαίωμα και την παραμικρή εξουσία πάνω του,
αν ο ίδιος δεν έκανε την επιλογή να θελήσει το μήλο,
να παλέψει για το μήλο, να παραδοθεί στο μήλο και το
υπέροχο άγνωστο, που απλωνόταν μπροστά του.

Με παράξενο βλέμμα στα μάτια και καρδιά γεμάτη αγωνία,
δεν παρακαλούσε ωστόσο κανένα Θεό να σταθεί στο
πλάι της, σύμμαχός της, και αυτή της η θέση ήταν
μια θέση αληθινή, γενναία, αλλά και πολύ δύσκολη.

Εκείνος, φλερτάριζε με το μήλο, κοιτώντας το από μακριά,
πλησίαζε λίγο, το ακουμπούσε απαλά και παρακινούμενος
από μια αρχαία υπόσχεση σοβαρότητας και ευαισθησίας,
κοιτούσε τα δάκτυλά του, τα έτριβε και τα έπλενε,
προσέχοντας την αφή του, το άγγιγμά του, έτσι ώστε
να μη κινδυνέψει να σπιλώσει το μήλο, αλλά και να μη
τρυπηθεί ο ίδιος από κάποιο αγκάθι δίπλα του, πάνω στο
δέντρο, ένα αγκάθι που θα δηλητηρίαζε, ίσως νόμιζε,
τον κόσμο του και θα τον ξαναέριχνε πίσω σε κάποιο
σκοτεινό επώδυνο παρελθόν, από το οποίο πολεμούσε
για χρόνια να ξεφύγει, να ξεχάσει, να ξεγράψει...
Κάτι τέτοιο όμως, δεν επρόκειτο να συμβεί,
εκείνη θα έκανε ό,τι μπορούσε για να το αποτρέψει.

Εκείνη, η προστάτιδα του μήλου της Εδέμ, περιμένει.
Κρυμμένη πίσω από τον απαγορευμένο καρπό, τον καλεί
κοντά της. Δε μπορεί, δε θέλει να τον επηρεάσει,
να τον σαγηνεύσει άλλο, δεν έχει κανένα νόημα,
αν εκείνος δεν πάρει αυτόβουλα την απόφαση.

Θέλει μόνο να του μεταδώσει τη δική της θέληση,
να βρεθούνε μαζί, γιατί έτσι όλα θα είναι υπέροχα,
γιατί η δική της άποψη για τον Νέο Κόσμο που τους περιμένει,
είναι ένας κόσμος υπέροχος και αισιόδοξος για τους δύο τους.

για σένα... που αγαπώ