Ο δημιουργός

Σιγανά και ήρεμα, σαν μια μικρή κυλίδα φωτιάς
ανεβαίνω μέχρι την άκρη του κύματος.
Και όταν αγγίξω την επιφάνεια της θάλασσας,
για ακόμη μια φορά θα απλωθώ,
για ακόμη μια φορά θα γεμίσω με χρώμα το νερό,
για ακόμη μια φορά θα ατενίσω την αιωνιότητα.

Η ψυχή μου βρίσκεται βυθισμένη,
απλωμένη στους κόκκους της άμμου τους παγερούς.
Βαθιά κοιμισμένη, ακίνητη... Ξυπνά
χωρίς προειδοποίηση, χωρίς λογική, χωρίς χρόνο,
από τον επίμονο ήχο ενός παράξενου κυματισμού,
το μακρινό απόηχο από κάποιο γήινο τραγούδι,
που οι νότες του συντονίζονται με την ουσία μου.

Μήπως το τραγούδι εκείνο ήταν πάντα η αιτία
της ύπαρξής μου, ο αληθινός δημιουργός;..

Νιώθω τα δάκτυλά μου να τρέμουν, σαν να αγγίζουν
κάτι τόσο ιερό και πολύτιμο.