Ανατρεπτικό 2: Η επόμενη μέρα

Πύρινη Λαίλαπα, Πύρινη Λαίλαπα...
Σκηνές ωμές, σιωπηλές, πρόσωπα απαθή.

Σε κάποιο νοσοκομείο, ένας άνθρωπος, ο πρόεδρος του χωριού,
μισοκαμμένος, μιλά στην κάμερα: ψύχραιμος, απαθής.
Στο διπλανό κρεβάτι, ένας νέος άντρας, μισοκαμμένος,
μιλά στην κάμερα, έχασε την αδελφή του και τη
μάνα του: ψύχραιμος, απαθής.
Στο διπλανό δωμάτιο, μια νέα γυναίκα με τρία παιδιά
μιλά στην κάμερα, έχασε το σπίτι της από τη φωτιά:
ψύχραιμη, απαθής.

Οι δημοσιογράφοι ερωτούν, οι καμμένοι απαντούν.
Οι καμμένοι απαντούν, με ηρεμία, ψυχραιμία, απάθεια...

Οι δημοσιογράφοι ανακρίνουν, ξεσκεπάζουν το δράμα.
Οι καμμένοι απαντούν, μονότονα, σαν υπνωτισμένοι...

Οι δημοσιογράφοι ζητούν περιγραφές, οι καμμένοι απαντούν.
Οι καμμένοι απαντούν και μέσα στα λόγια τους διαβάζεις
την ψυχραιμία και την απάθεια του ανθρώπου, που γνωρίζει
ότι τίποτε πιά δεν έχει σημασία, τίποτε πιά δεν
πρόκειται να γίνει, τίποτε πιά δεν είναι όπως ήταν...

Οι ώρες περνούν, οι μέρες περνούν,
Πύρινη Λαίλαπα, Πύρινη Λαίλαπα!

Τίποτε πιά δεν μας εντυπωσιάζει, τίποτε δε μας συγκινεί.
Σε παρακολουθούμε να μαίνεσαι, να εξαπλώνεσαι, να καις.
Αβοήθητοι, παραδομένοι στη μοίρα μας, περιμένουμε.
Ο θάνατος φαίνεται τώρα να είναι πολύ μικρός, ασήμαντος!
Ο άνθρωπος, έχασε πιά κάθε ελπίδα και κάθε ελπίδα που έφυγε,
πήρε μαζί της κάθε συναίσθημα, θυμό, οργή, αγανάκτηση...

Βλέμματα άδεια, πρόσωπα που ζουν, αλλά πιά δε ζουν.
Τραυματίες πολέμου, πρόσφυγες, που τους κλέψανε το παρελθόν,
τους καταστρέψανε το μέλλον.

Μέσα στη ζεστή παραζάλη της φλόγας, θεατές και θύματα ζουν,
με διαφορετικό κάθε ομάδα τρόπο, ένα αλλιώτικο δράμα.

Οι θεατές, ντοπαρισμένοι, εξαρτημένοι από την απόγνωση.
Τα θύματα, ναρκωμένοι, κατευθυνόμενοι από την αδρεναλίνη.

Την επόμενη μέρα, όταν όλα αυτά θα έχουν πιά τελειώσει,
όταν τα θέατρα των θεατών και των θυμάτων δε θα έχουν
πια λόγο ύπαρξης, τότε θα αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Και τότε, δυστυχώς, κάποιοι από τους πρώτους θα ξεχάσουν.
Θα θυμούνται, ίσως, για κάποια μεγάλη καταστροφή, που όμως
δεν ήταν η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία.
Θα αλλάξουν κανάλι, θα παρακολουθήσουν κάποιον άλλο πόλεμο,
κάποια άλλη καταστροφή, που η θέασή του θα τους προσφέρει
ένα πιό δυνατό συναίσθημα, πιό πρόσφατο, πιό τραγικό.

Και οι άλλοι... Οι άλλοι, στιγματισμένοι μια ζωή, θύματα,
πώς θα μπορέσουν άραγε να πιστέψουν ξανά, να εμπιστευτούν,
να ζήσουν ξέγνοιαστα, μια καινούργια ζωή;

Και οι υπόλοιποι; Αμήχανοι, θλιμμένοι, προδομένοι,
από το ίδιο τους το συναίσθημα, που μόνο αυτό μπορούν να νιώσουν,
δεμένοι με πανίσχυρες αλυσίδες σατανικής προέλευσης στις καρέκλες τους,
θα προσπαθούν ξανά και ξανά, για χρόνια, για αιώνες,
ώστε να μπορέσουν κάποτε, κάπου να κάνουν αυτοί τη διαφορά.