Κλεισμένος στο λαβύρινθο, προχωρούσες, προχωρούσες...
Βαδίζοντας κύκλους μέσα στους κύκλους, επέστρεφες
και συναντούσες γνώριμα μονοπάτια και σταυροδρόμια.
Στεκόσουν τότε αμίλητος, ακίνητος κι αναρρωτιόσουν,
γιατί είχες την αίσθηση ότι έχεις ξαναβρεθεί εκεί
και ό,τι ζεις το έχεις ξαναζήσει. Δεν ήσουν όμως
σίγουρος και ξεκινούσες για ακόμη μια φορά την
περιπλάνησή σου... σίγουρος, ασφαλής, ευτυχισμένος...
Κι όταν βρέθηκες μπροστά στην έξοδο του λαβυρίνθου,
πιάστηκες από τους τοίχους του νιώθοντας ίλιγγο,
φοβούμενος την πτώση στο άγνωστο, την επαφή σου με
το άλλο φως. Γύρισες πίσω, κοίταξες τα μονοπάτια που
τριγύρναγες για χρόνια. Κοίταξες μπροστά και
αντίκρισες ένα άγνωστο μέλλον, μια πρωτόγνωρη
περιοχή... και δείλιασες.
Δεν υπάρχει αλήθεια τώρα γυρισμός. Η απελευθέρωση
φανέρωσε τη φυλακή σου. Οι δρόμοι σου θα είναι πια
ατέρμονες επαναλήψεις. Επέλεξες να μείνεις. Ελεύθερος
από την πρόκληση να φύγεις, ελεύθερος επέστρεψες.
Ελεύθερος πια θα συνειδητοποιείς ξανά και ξανά ότι
είσαι αιχμάλωτος της ελευθερίας σου...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Το έχω ζήσει και εγώ αυτό το συναίσθημα, να προσπαθώ να ξεφύγω από κάποια πράγματα μόνο και μόνο για να 'δω αργότερα πόσο εξαρτημένος ήμουν απ' αυτά που ήθελα να ξεφύγω, αλλά αξίζει η προσπάθεια της απελευθέρωσης, είναι σαν τη γέννα, όταν φτάσει μάλιστα στην τελεσφόρηση των προσπαθειών σου νοιώθεις πράγματι άλλος άνθρωπος, καινός άνθρωπος. Καταλαβαίνω τώρα πως εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, χτίζουμε μεθοδικά τους δικούς μας λαβυρίνθους μόνο και μόνο για να ξεφύγουμε απ' αυτούς αργότερα...Μήπως πρέπει να γκρεμίσουμε ορισμένα πράγματα για να ζήσουμε πραγματικά ; Μήπως η φύση μας άλλα αποζητά και άλλα θέλει. Δεν ξέρω. Το ποίημα σου θίγει ένα πρόβλημα που βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξης του ανθρώπου. Είναι το θέμα της ουσίας της ζωής μας. Ίσως είναι κάτι που πρέπει να το ερευνήσουμε διεξοδικά κάποια στιγμή.
ReplyDeleteΜα αλήθεια πόσο υπέροχη ΑΛΗΘΕΙΑ!!!
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDelete