Black

Σιωπή. Μαύρη σιωπή, πυκνή, τόσο πυκνή
που ρουφά τα πάντα. Όλα χάνονται μέσα
της, βυθίζονται, εξαφανίζονται. Κοιτά
γύρω της να βρει το σημείο που αυτός
ο μαύρος εφιάλτης τελειώνει. Σηκώνει
το βλέμμα της αργά, δύσκολα. Μια έλξη
ακατανίκητη κρατά το κεφάλι της χαμηλά,
να κοιτά κοντά, μπροστά, να χαμηλώνει
όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο,
να βουλιάζει στη μαύρη σιωπή. Προσπαθεί
ξανά να αντικρίσει την άκρη, μα η μαύρη
έλξη τη νικά για ακόμη μια φορά.

Σκέφτεται τη στιγμή που η μαύρη σιωπή
θα έχει περάσει, κι εκείνη θα γελά. Όλα
θα είναι λουσμένα στο φώς. Όλα, εκτός
από ένα μικρό μαύρο σημαδάκι, στο βάθος
του ορίζοντα που θα της θυμίζει ότι τώρα
είναι εδώ, ότι ένα κομμάτι της είναι
πάντα εδώ, ότι κάποτε θα ξανάρθει εδώ...