Νότες μελαγχολίας

Νότες μελαγχολίας, ικετεύουν να ακουστούν...
Ανάμεσα από τις σταγόνες τις βροχής, θαμπώνει ο ήχος τους,
μεγαλώνει, ξεχειλώνει, απλώνεται, γεμίζει την ψυχή της.

Νότες μελαγχολίας, λυπητερές, μα και τόσο ελκυστικές...
Ικετεύουν να τις προσέξει, να παρασυρθεί, να αφεθεί πάλι
στην σκοτεινή μαγεία τους, να γίνει και αυτή βροχή ξανά.

Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, πώς να σωπάσουν οι νότες;
Γίνονται παράξενα φώτα, που αγγίζοντας τους τοίχους,
μετασχηματίζονται σε συναρπαστικές αλλά και λυπητερές μορφές...

Παρασυρμένη, ανήμπορη να αντισταθεί, πάλι βυθίζεται, ξεχνιέται...

Ποιος ξέρει σε ποιο όνειρο τη βρήκε κοιμισμένη, παγωμένη;
Την άγγιξε απαλά, τη σήκωσε, την έφερε στο φως...




Σα νυχτερίδα ξύπνησε, που αντικρίζοντας τον ήλιο σάστισε.
Κοίταξε γύρω της ψάχνοντας το σκοτάδι, που την γέννησε,
μα είχε πιά χαθεί και οι σκιές είχανε γίνει φλόγες φωτεινές.

Πώς θα ήταν αλήθεια να ζει μέσα στο φως, χωρίς σκιές να κρύβεται;
Ο λαμπερός ουρανός, ο ήλιος, τα χρώματα, την τρομάξανε.
Θυμήθηκε τα έγκατα, το σκότος, την κρυψώνα της, αναπολώντας.

Όχι, δεν ήθελε να γυρίσει εκεί ποτέ ξανά, μα ένιωθε
σαν κάτι μέσα της να προσπαθούσε να την παρασύρει πάλι πίσω,
κάτι, που δεν μπορούσε ακόμη να ελέγξει, να διώξει, να αποβάλλει.

Σκέφτηκε το πόσο είχε συνηθίσει το σκοτάδι, για να πλάθει τις
μορφές της. Θυμήθηκε τα λόγια και τις εικόνες, που έπλαθε πονώντας,
μαθαίνοντας σιγά σιγά να εξαρτάται η έκφρασή της από τη σκοτεινή
μαγεία λυπητερών συναισθημάτων. Έτσι, είχε μάθει να ζει,
έτσι είχε μάθει να αισθάνεται...

Μα τώρα, μέσα στο φως, ένας καινούργιος ορίζοντας απλώνονταν
μπροστά της. Νέα, φωτεινά, αισιόδοξα συναισθήματα ζητούσαν να
εκφραστούν και εκείνη έψαχνε ακόμη τον τρόπο, έψαχνε ακόμη τον τρόπο.

Η παλιά "συμφωνία" έπρεπε να σπάσει, το "σκοτεινό συμβόλαιο"
να ακυρωθεί. Ποτέ πια δεν ήθελε να πονά, ακόμη κι αν για να
είναι στο φως, θα έπρεπε να θυσιάσει τον παλιό της εαυτό.

Ακόμη κι αν τα λόγια των ποιημάτων της σερνόντουσαν σαστισμένα
και ανίδεα, ψάχνοντας αμήχανους και ακατέργαστους ακόμη τρόπους
έκφρασης, ακόμη κι αν η γλώσσα παρέλυε στην προσπάθειά της να εκφράσει
το νέο μήνυμα του φωτός, το οποίο είχε δεχτεί.

Ακόμη και τότε, θα άξιζε την προσπάθειά της.
Και ήταν αποφασισμένη να συνεχίσει τη μεταμόρφωσή της...