Μου λείπεις...

Μου λείπεις...
Γιατί τα μάτια σου κρατούν μια σπίθα πυρκαγιάς στο βλέμμα,
ένα άυλο κάτι, που συνεχώς μεταμορφώνεται και αλλάζει...
Μια αίσθηση μαγική, που ο νους μου αδυνατεί να επαναλάβει,
που η καρδιά μου αναζητά ξανά να ανταμώσει, να βυθιστεί, να
αφεθεί, να κυνηγήσει για να δει ξανά και να πιστέψει πιό
πολύ, πιο πολύ...

Μου λείπεις...
Γιατί το σώμα σου ανέδινε μια αύρα γνώριμη, οικεία και
εθιστική, γινότανε φωλιά για τη λαχτάρα μου να σ' αγκαλιάζω.
Μια αίσθηση ζεστή, σαν ένα όνειρο, που η δύναμη του θέλω μου
ζωντάνεψε στ' αλήθεια, και το κορμί μου ρούφηξε σαν παγωμένο
ζώο, που η φωτιά κοντά της τό φερε και έγειρε κοιμισμένο...

Μου λείπεις...
Γιατί στο χρόνο μου που είναι κομματιασμένος, μέσα από στενές
σκισμές σε νιώθω, μα σε χάνω, σαν κύμα που ταράζεται σε μια
γαλάζια λίμνη και πότε φαίνεται ο βυθός, μα πάντα, τόσο λίγο!
Μια αίσθηση που πάλλεται από χαρά σε λύπη, μα και από λύπη
σε χαρά...