Τί περίεργη νύχτα κι εκείνη...

Κατέβηκε αργά, αργά τα δέκα σκαλοπάτια και γυμνή
μπήκε μέσα στο ολόλευκο δωμάτιο. Ένιωσε την πάχνη
να λούζει το σώμα της για ακόμη μια φορά, απλώθηκε
παντού. Έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε στον άνεμο
να τη σηκώσει ψηλά, για ακόμη μια φορά. Απαλά
πέταξε, απαλά έφτασε στον προορισμό της. Τον
πλησίασε, τον αγκάλιασε από πίσω, τύλιξε τα χέρια
της στην κοιλιά του. Η ανάσα της χάιδευε το λαιμό
του, η αναπνοή της συγχρονίστηκε με τη δική του.
Η λευκορόδινη αύρα της έμεινε για όσο αυτός θα το
ήθελε μαζί του.

Κάποια στιγμή, τον άφησε. Γύρισε πάλι πίσω.
Πήρε στα χέρια της λευκή φωτιά και έπλασε ένα
λευκορόδινο τριαντάφυλλο, όμορφο σαν νεράιδα που
καθρεφτίζεται στη Σελήνη. Το κράτησε μπροστά της
και έγινε ένα μαζί του. Δάκρυσε, γιατί αυτό που
ένιωσε ήταν πολύ δυνατό. Δάκρυσε γιατί δεν ήθελε
καμία σκέψη να χαλάσει εκείνη την όμορφη, γαλήνια
στιγμή, γεμάτη όμορφο συναίσθημα. Τοποθέτησε το ρόδο
στο λευκοπύρινο βάζο και γύρισε πίσω. Βγήκε από
την πάχνη, ανέβηκε αργά, ύστερα άνοιξε τα μάτια της.