Τα φύλλα

Στα χέρια μου κρατώ ένα εύθραστο όνειρο,
που μοιάζει σα θύελλα από πεσμένα φύλλα
σε σκοτεινό, συννεφιασμένο ουρανό,
φύλλα που σκορπίζονται από τον άνεμο...

Κι έτσι... ανεβαίνω και πάλι
σε εκείνο το όμορφο άλογο,
που καλπάζοντας τρελλά με παρασέρνει
στους κόσμους που ονειρεύομαι.

Και κρατιέμαι με αγωνία από τη χαίτη του,
τρέμοντας από τη σκέψη, ότι αν πέσω,
δε θα τελειώσω κομματιασμένη στο τίποτε,
αλλά θα προσγειωθώ για ακόμη μια φορά
ζωντανή, εκεί όπου ξεκίνησα,
μακριά από το όνειρο, που τόσο αγάπησα.

Σαν ένα σχεδόν άψυχο κουφάρι στα χέρια του Χάρου
να με ταρακουνά μανιασμένα, σε μια βίαιη κίνηση,
σα να θέλει να εκδικηθεί για τον αμετάκλητο ρόλο του
να βάζει τέλος στα όνειρα, να συνοδεύει κάθε ζωή στο θάνατο,
κάθετί στο τέλος, για να αναγεννηθεί κάποτε ξανά
σε έναν αέναο κύκλο, έναν κύκλο που δε τελειώνει ποτέ!