Κι έτσι έμαθα να σ' αγαπώ...

Κι έτσι έμαθα να σ' αγαπώ σε όλους τους τόπους και μ' όλους τους τρόπους,
στη μουσική, που ο ήχος της διηγείται την ιστορία σου,
στα χρώματα, που υφαίνουν στην αύρα τους πτυχές της μορφής σου,
στο φεγγάρι, τα αστέρια, το σκοτεινό ουρανό, που τραγουδούν δυνατά τη σιωπή σου,
σε πραγματάκια απλά, που ξυπνήσανε μνήμες και ακατάπαυστα μου θυμίζουν εσένα...

Εσένα με τα χίλια πρόσωπα και τα άλλα τόσα ονόματα.
Κάθε φορά, το ίδιο αληθινά, το ίδιο δυνατά, το ίδιο ανεπανάληπτα.
Οι μέρες περνούν, οι μήνες, τα χρόνια. Εσύ παραμένεις πάντα εκεί:
Φευγαλέα σκιά του παρελθόντος και υπόσχεση μέλλοντος.

Ένα όνειρο μακρινό και πολύτιμο, ο απώτατος υπαίτιος κάθε μου δημιουργίας.
Κάθε φορά διαφορετικός, μα κάθε φορά και πιό ολοκληρωμένος.

Το παρελθόν μου σου ανήκει, το παρόν μου σου ανήκει, το μέλλον μου είναι δικό σου.
Εσύ με ολοκληρώνεις, δίνεις νόημα στην ύπαρξή μου.

Και, να! τώρα... σε κοιτώ σε εκείνο το κίτρινο φεγγάρι που μοιάζει με εσένα,
σε εκείνο το χαρούμενο γέλιο, που μου θύμιζε τότε ήλιο καλοκαιρινό...
Στις μέλισσες πάνω στο κεφάλι, σε πράσινα μάτια και χορευτικές κινήσεις.
Ήσουν ο γαλάζιος πρίγκηπας, ο μαύρος μάγος, ο ταξιδιώτης στο τρένο,
ο γαλαζοαίματος γόης, ένας θλιμμένος νεαρός ποιητής, το μυστικό μου πάθος,
ο σκοτεινός καβαλάρης, ένας περιπλανώμενος μουσικός...
Όλα αυτά, μα και τόσα άλλα, τόσα άλλα!!!

Κι έτσι έμαθα να σ' αγαπώ...
όλο και πιό πολύ, όλο και πιό βαθιά, όλο και πιό τέλεια!