Ο δρόμος

Ανέμελα, αδιάφορα περπατούσαν στον ήσυχο δρόμο.
Χωρίς να έχουνε πάρει τη συγκατάθεσή του
διέσχιζαν και έσχιζαν τα παχιά φυλλώματα,
μαγάριζαν με το βλέμμα τους τα παρθένα δέντρα.
Όχι, δεν ήταν φίλοι, ήταν εχθροί. Στο πέρασμά τους
ο δρόμος αναστέναζε, βαρυγκωμούσε και υπέφερε.

Όχι! Ήσουνα φίλος! του φώναξα και ο δρόμος με
άκουσε και αναστενάζοντας άνοιξε την αγκαλιά
του και μας δέχτηκε στη στριφογυριστή του
πολυπλοκότητα και σου έδειξε με εμπιστοσύνη,
γιατί εγώ έτσι του είχα παραγγείλει, όλη του
τη θαυμάσια, την υπέροχή του ομορφιά.