Ο ερημίτης και το αστέρι

Ήταν νύχτα και στην έρημο τη βουβή και απέραντη,
την ήσυχη, γαλήνια και σοφή, περπατούσε αργά
ο ερημίτης. Ο ερημίτης ο Ερμήτης...

Ήταν νύχτα και στην έρημο τη βουβή και απέραντη,
τα πόδια του μαλακά ακουμπούσαν την άμμο, την άγγιζαν
απαλά και τρυφερά, με αργά, σίγουρα βήματα, πόδια
γυμνά, καλοφτιαγμένα αλλά και σκληρά από το βάδισμα,
που χρόνια ολόκληρα ζωγράφιζε χνάρια στην άμμο,
κάθε φορά καινούργια χνάρια, πιο βαθιά, πιο τέλεια.

Ήταν νύχτα και στην έρημο τη βουβή και απέραντη,
ο ερημίτης κοίταξε τον ουρανό και είδε το αστέρι.
Ένα μονάχα αστέρι σε μια νύχτα σκοτεινή, ήταν σημάδι.
Η σοφία του ουρανού μαζεύτηκε και κρύφτηκε στην
αγκαλιά του αστεριού, μα εκείνο δεν το γνώριζε.
Μόνο που έλαμπε από την ανάγκη του να λάμπει,
να φωτίζει, ποιος ξέρει ποιόν διαβάτη έρημο στο
δρόμο του στην έρημο;

Ήταν νύχτα και στην έρημο τη βουβή και απέραντη,
το αστέρι από τον ουρανό κοιτούσε προς τα κάτω.
Και τέντωνε τη λάμψη του όσο μακριά μπορούσε
για να φωτίσει απλόχερα το δρόμο του ερημίτη.
Και έγινε φωτιά η έρημος και χάθηκε το σκοτάδι
και ο ερημίτης γέλασε και φίλησε το αστέρι.
Και το αστέρι έλαμψε και έγινε αμέσως ήλιος!