Ο τρελός

Μέσα από το θαμπό πέπλο της βροχής, ανάμεσα σε διψασμένες σταγόνες, που λαίμαργα ρούφαγαν τη ζέστη της ασφάλτου, τα βήματά της ακούγονταν που κυνηγιόντουσαν γρήγορα και νευρικά πάνω στο δρόμο. Τα βήματα ησύχασαν ξαφνικά... Στάθηκε εκεί και κοίταξε τον "τρελό". Κι ο τρελός την κοίταξε κι αυτός. Και τα μάτια του, ώ τα μάτια του, ήταν σαν όλοι οι ουρανοί, που κάτω τους είχε κάποτε σταθεί. Και το γέλιο του ήταν σαν όλα τα γέλια μικρών χαρούμενων αγοριών, που κυνηγούσαν αχόρταγα την αγκαλιά της μητέρας τους. Στάθηκε εκεί και μίλησε στον τρελό. Κι ο τρελός της μίλησε κι αυτός. Και η φωνή του ήταν κι αστεία και σοβαρή, σαν τις φωνές των ξωτικών, που κοροϊδεύουν, παίζουν και διατάζουν. Και τα λόγια του ήταν λόγια τρελού και σοφού. Σαν τα λόγια που άκουγε στον ύπνο της από φαντασμάτων σοφών, χρόνια αμέτρητα πεθαμένων. Στάθηκε εκεί και είδε τον τρελό να την πλησιάζει. Και ο τρελός έτρεξε στην αγκαλιά της και κρύφτηκε σα μικρό παιδί, σα μικρό παιδί. Ο τρελός, ο σοφός, ο τρελός, ο σοφός... Και γέλαγε ο τρελός, γιατί όλα ήταν για αυτόν ένα παιχνίδι. Και έκλαιγε ο τρελός, γιατί ό,τι έλεγε έκρυβε πόνο. Και τότε αυτή τον αγάπησε τόσο, που ζήτησε στη βροχή να σταματήσει να πέφτει, που ζήτησε στον ουρανό να σταματήσει να τη σκεπάζει, που ζήτησε στα γέλια να σταματήσουν ν' ακούγονται, που ζήτησε στα ξωτικά να σταματήσουν το παιχνίδι τους, που ζήτησε στο σοφό να σταματήσει να της μιλάει... Κι ο κόσμος τότε σταμάτησε. Κι εκείνη τον κοίταξε γυμνό και χαμογέλασε...